Application Performance Testing.com

Ik zal de levenscyclus van een wervingsbureau illustreren met een verhaal: De gelijkenis van Shithead.

Stel je een wideboy voor van een of ander gootsteenlandgoed in Essex - allemaal branie en haargel. reptiel, verstoken van alle talent, een sociopathische minachting voor anderen. Honger naar succes, voor snelle auto's en fitte vogels en gasachtig pils en vreselijke nachtclubs. Hij heeft naar The Apprentice gekeken en denkt dat hij weet dat er geen zaken meer zijn. Hij heeft een glimmend pak en oefent elke dag zijn neem-me-serieus-gezicht in de spiegel. Zijn naam zou Spencer of Kai . kunnen zijn, Nathan of Chardonnay, maar ik ga hem Shithead noemen.

De vriend van Shithead vertelt hem over een baan op zijn kantoor. "Het is net als de telesales die je sinds school doet. Je laat deze computertossers gewoon banen aannemen die ze niet willen. De lonen zijn waardeloos en de baas is een klootzak en je wordt ontslagen als je de doelen mist, maar je maakt een pakket in commissie”. Shithead is verveeld met ongevraagd bellende mensen over compensatie en deze rekruteringsleeuwerik betekent dat hij later kan opstaan, dus hij neemt de baan aan.

Onze hoofdrolspeler rockt voor zijn eerste dag bij 24-7-Synergistic-Cyber-Resourcing-International Ltd. Het is een servicekantoor in Readingstoke, allemaal plasticky en naff, vol berks zoals hij die niets van IT weten. De voorzitter van deze bijenkorf van villany is de eigenaar van het bedrijf, meneer klootzak. "Old Bastard kent alle trucs" fluistert de man aan het volgende bureau, "leer van hem en je maakt een pakje". Ze geven Shithead een waardeloze pc, een telefoon, een account op LinkedIn en een database van IT-professionals die ze vorige week van een vacaturesite hebben geschraapt. Na een paar uur training heeft hij de specificatie overhandigd voor een vreselijke baan die ze al weken proberen te vervullen en beval hij zijn kleine hart te rekruteren. "Geen druk" vertellen ze hem, “maar je wordt ontslagen als je iemand niet kunt vinden”.

Al die grappige IT-woorden betekenen niets voor Shithead, maar hij typt er een paar in zijn database. Hij merkt dat er veel meer overeenkomsten zijn als hij het vak "locatie" leeg laat. Het spuugt een lijst uit van alle experts in technologieën zoals "L-U-N-I-X", “Dogger” en “Curriculum Vitae”. Met behulp van een paar coole recruiter-woorden die de anderen hem hebben geleerd, hij stelt een e-mail op. “L@@K! L.U.N.I.X ninja Dogger rockstar vereist voor green-field migratieproject in Londen. Bel voor details!!!”.

Hij vergeet te vermelden dat de rol honderd mijl buiten Londen ligt. Op de zeebodem. In een brandende onderzeeër vol ebola en vraatzuchtige tijgers. “Wil niemand ontmoedigen” denkt Shithead.

Met een druk op de knop stuurt hij het naar duizend matches.

Na een half uur heeft nog niemand gereageerd. Slechter, er is een bounce-bericht van een vastgeroeste klootzak die zegt dat hij is geblokkeerd. Hij probeert ruzie te maken met het bounce-bericht, dreigde aangifte te doen bij de internetpolitie wegens het inperken van zijn vrijheid van meningsuiting. "We doen nuffink niet verkeerd" mompelt Shithead.

Teleurgesteld dat niemand zijn mooie e-mail op prijs stelde, wist hij elk zoekveld, selecteert alles 50,000 van de IT-professionals in de database en klikt opnieuw op "verzenden".

De reacties beginnen binnen te druppelen. "Verdwaal jij berk" schelden de IT-professionals uit, “Stop met het verspillen van mijn tijd”. Maar Shithead is hiervoor getraind en hij plakt enkele standaardantwoorden in. "Zou je niet pendelen voor zo'n geweldige kans??hij zwaait. "Ik zou mijn werk niet goed doen als ik je niet vertelde over al deze geweldige kansen". "Ja, ik weet dat je zei dat je niet geïnteresseerd was, maar je wilt niets weten over onze £ 50 vindersvergoeding?”

Een paar mensen sturen cv's, maar hun acroniemen komen niet overeen met de lijst op de specificatie, dus hij gooit ze weg. "Fucking timewasters" mompelt hij, “we zijn op zoek naar een ninja rockstar-domeinexpert in L.U.N.I.X, niet deze Ubuntu-troep". Als de applicaties opdrogen, begint hij mensen uit de database te bellen. "Dat heeft niets te maken met mijn vaardigheden" blijven mensen zeggen. "Ik heb jullie vijf keer verteld dat ik niet op zoek ben naar een contract". Hij valt ze toch lastig totdat ze de telefoon neerleggen of instorten en hem een ​​cv mailen.

Uiteindelijk wint een arme ziel het spelletje acroniem bingo. Hij plakt hun cv in de bedrijfssjabloon, het verpesten van de opmaak en het verduisteren van hun identiteit, net zoals Mr Bastard hem leerde. "Ik wil niet dat die klootzakken achter onze rug om gaan", herinnert Bastard hem eraan.

Na tien dagen aarzelen vraagt ​​de cliënt om een ​​interview. Helaas heeft de sollicitant ergens anders een baan gevonden. "Maak je geen zorgen", zegt meneer Bastard tegen hem, "kies gewoon willekeurig een andere en stuur ze". De man wordt aangenomen en Shithead krijgt een kleine commissie. Hij heeft zijn doel bereikt en wordt deze maand niet ontslagen. "Ik weet zeker dat je het daar geweldig zult vinden" grinnikt hij door de telefoon, trots op hoe slim hij is.

Mr Bastard roept Shithead in zijn kantoor. “Goed gedaan jonge Shithead, we proberen die baan al weken in te vullen. Hoe heb je het gedaan?”. Shithead denkt aan de duizenden mensen die hij spamt. "Ja, goed, Ik ben gewoon heel goed in het charmeren van het talent”. Mr Bastard promoveert hem naar het contractteam. "Daar zit het echte geld", legt Old Bastard uit, "Die aannemers maken een pakket". Het beste is dat we geen werk meer doen nadat we ze hebben gevonden, maar die domme klanten moeten ons betalen 15% van het dagtarief voor altijd!”

Zes maanden later heeft Shithead alles geleerd over IT-rekrutering. Hij heeft tientallen aannemers "geplaatst" en 247SCRI Ltd (ze rebrandden na die zaak met de dode man en de tijgers) haalt twee mille per dag binnen van de vruchten van zijn arbeid. Hij heeft een BMW gehuurd en gooit zijn geld in strontkroegen. Hij heeft geleerd hoe hij de klanten moet oplichten, om cv's te verzamelen door nepbanen te adverteren, sollicitanten manipuleren, om te doen alsof hij iemand "vertegenwoordigt" die nog nooit van hem heeft gehoord en hoe kritiek op zijn dubieuze praktijken de mond te snoeren door te beweren, onwaarschijnlijk, “niemand anders heeft er een probleem mee”.

Hij heeft ook geleerd hoe hij een deel van zijn commissie in een buis kan rollen en daarmee ook, stofzuig de rest in zijn neus. Aldus versterkte Shithead leeft in totale zekerheid dat hij Gods geschenk aan de IT-industrie is. "Ik wil je een plezier doen", zegt hij tegen mensen die hem op frauduleuze wijze betrappen op het gebruik van hun cv, "en kus mijn kont, want je zult nooit een baan krijgen in deze stad zonder mijn 'elp'.

Maar Shithead is geen complete idioot. Hij verdient een fortuin voor 247SCRI en Old Bastard houdt het meeste voor zichzelf. Hij berekent wat de man moet maken. “Cor!"Shithead denkt", "Ik zou dat kunnen doen". Het kost nufink om te beginnen en als ik failliet ga, zijn het die IT-klootzakken die het verliezen."

Een paar uur later heeft Shithead de database gepikt, registreerde een nieuw eigen bedrijf (“Shithead-E-Web-Interglobal-Talent-oplossingen”) en kreeg een paar offshore webdesigners om een ​​website voor hem te bouwen. "Laat het er echt officieel uitzien" zegt hij tegen hen, dus vullen ze het met stockfoto's van skylines van steden en mensen die er-serieus-op-de-werkplek uitzien.

Tegen maandagochtend werkt Shithead zich een weg door de lijst met gestolen klanten. Hij weet wat zijn oude bureau in rekening heeft gebracht, dus het is gemakkelijk om ze te onderbieden. Hij belt ook ongevraagd de werkgevers van voormalige sollicitanten om te zoeken naar banen die hij kan adverteren, een paar carrières verpesten in het proces. "Ha" denkt hij, “meer vacatures voor mij om in te vullen”.

Zes maanden later floreren de zaken en is Shithead erg trots op zichzelf. Hij ruilt de BMW in voor een Aston Martin, betaalt een onbetrouwbare accountant om de boeken te koken en vult een onderhouden kantoor met zijn eigen klootzakken. Ze leren van een pro en de meest hebzuchtige vliegen snel het nest in naar hun eigen startbureaus. Een miljoen nieuwe bureaus bloeien.

Voor de liefde van God Beëindig deze plaag

De Britse technologie-industrie krioelt van parasieten zoals Shithead. We excuseren hun vreselijke gedrag door te denken dat het slechts geïsoleerde onverlaten zijn; diegene die we niet op heterdaad hebben betrapt, moeten brandschoon zijn. Toen mijn shitlijst meer dan honderd domeinen bereikte, realiseerde ik me tech recruitment is een totaal verrotte industrie. Het is een perfecte storm van perverse prikkels, lage toetredingsdrempels en minimale regelgeving met genoeg geld dat rondklotst om een ​​plaag van gewetenloze tussenpersonen aan te trekken.

Ik ben klaar met wervingsbureaus. 90% van mijn werk (en 100% van het werk dat ik leuk vond) komt via mond-tot-mondreclame, maar bijna al mijn werkzoekende energie werd verspild aan deze berks. Tenzij je honger hebt (of geniet ervan om voorgelogen en opgelicht te worden) ze zijn de eindeloze wapenarmoede niet waard.

Hun met bullshit gevulde e-mails gaan rechtstreeks de prullenbak in. De rest is pro-dik, zo zeker van hun eigen genialiteit dat de instructies niet van toepassing zijn.

Aan werkgevers – vraag uw personeel om te helpen bij het vinden van nieuwe medewerkers. Bied een premie - genoeg om hun aandacht te trekken, zeg maar veertien dagen salaris. Het is een stuk minder dan Shithead zou kosten. En hun prikkels zijn allemaal positief: niemand zal een idioot aannemen als ze naast hen moeten werken en nieuwe medewerkers met sociale banden met je team zullen veel eerder blijven. Je zult versteld staan ​​hoe effectief dit kan zijn.

Aan mijn mede-IT-medewerkers – trap niet in het idee dat recruiters een noodzakelijk kwaad zijn. Blokkeer hun e-mails. Blok hun belt. Blijf in contact met oude collega's. Leer netwerken. Word lid van groepen, boards en mailinglijsten voor uw vakgebied en vergeet niet om erop te posten wanneer u iemand probeert in te huren. Elke keer dat je een baan vervult via je sociale netwerk, lijdt een recruiter honger. Onthouden, hoe meer geld je uit het rekruteringsecosysteem zuigt, hoe minder shitheads het kan ondersteunen.

Als u met de agenten te maken krijgt, vraag alles wat ze zeggen. Hoe aardig ze ook lijken, onthoud dat ze niet gestimuleerd worden om eerlijk te handelen. Ze zijn niet je vriend. Beloftes krijgen (en de functieomschrijving) geschreven. Controleer rechtstreeks bij klanten of de agent hen vertegenwoordigt. Voordat u iets heeft ondertekend, vergelijkt u notities met de klant om erachter te komen wat het tarief van de agent werkelijk is; vaak liegen ze tegen jullie allebei om een ​​grotere snee te krijgen. Wanneer je iemand betrapt die zich bedrieglijk gedraagt, publiceer het dan zodat anderen op hun hoede zullen zijn. Neem contact op met de klant (pro-tip: ga direct naar HR) om hen te vertellen wat er aan de hand is. De kans is groot dat ze geschokt zullen zijn over hoe ze zijn vertegenwoordigd. Laat uw contract door een expert lezen (de meeste recruiters hebben geen idee van contractenrecht) en vraag elke lastige term. Loop weg als ze excuses verzinnen om niet te onderhandelen. Als u een aannemer bent en op het laatste moment zij vraag om uw identiteitsbewijs te zien (paspoort, rijbewijs) weigeren; ze hebben er geen recht op.

Het belangrijkste is: een ruggengraat hebben. Wanneer een of andere sleazebag er een probeert te krijgen, laat je het niet glijden. Sta niet toe dat een zwerm roofzuchtige tussenpersonen rijk wordt door onze industrie te ruïneren.

Voed het beest niet.

<eer aan het origineel (verloren) auteur van dit>